Hollciakowe Nudzenie - "Bez Parasola"

Holly

Oto moje przymulaste opowiadanie o tym i o tamtym. Wszystko zaczęło się rok temu, gdy spacerowałam dwa kilometry z buta do Empiku po "Kod Leonarda da Vinci". Akurat padał deszcz ze śniegiem, na ulicy zrobiła się plucha. To były idealne warunki do zrodzenia się w mojej głowie pomysłu na obyczajówkę. Jednak przez rok opowiadanie leżało odłogiem. Napisałam zaledwie półtora krótkiego rozdziału, mimo że dokładnie wiedziałam, o czym chcę pisać. Nie wiedziałam jednak, czy będę gotowa, aby ubrać moje małe dziełko w piękne słowa, na jakie z całą pewnością zasługuje. Teraz jednak (chyba po tej notce na Aurie) myślę, iż jestem gotowa, aby je dokończyć. Dlatego pokazuję Wam początek. Jako coś w rodzaju automotywacji do dalszego tworzenia.
Koniec bredni. Holly przedstawia swoje zamulaste opowiadanie pt. "Bez parasola"...

1. Zaintrygowanie między odcieniami szarości

Duże krople zimnego deszczu obficie spadały z nieba na nielicznych przechodniów szybkim krokiem maszerujących chodnikami od jednej ulicy do drugiej, mocząc co do niteczki nawet te najbardziej odporne na deszcz z ich peleryn. Inni ludzie, którzy odważyli się wystawić nosy z domów w tę okropną pogodę, tłoczyli się pod budkami przystanków, modląc się w duchu, że ich tramwaj nadjedzie jak najszybciej. Optymiści, czy też może raczej niedoświadczeni w podróżach publicznymi środkami transportu, ośmielali się nawet liczyć na to, że w rozkładach jazdy nie będzie żadnych opóźnień, co w takich warunkach pogodowych graniczyło z cudem. I nikt w ogólnej atmosferze przygnębienia spowodowanego wszechobecną szarością zdawał się nie dostrzegać młodej kobiety, która już od około dwudziestu minut stała w tym samym miejscu, wpatrując się w otaczający ją krajobraz z łagodnym, ledwie dostrzegalnym uśmiechem wymalowanym na twarzy i od czasu do czasu podążając wzrokiem za którymś z przechodniów. Ludzie byli zbytnio skoncentrowani na brnięciu przez na wpół roztopiony śnieg zalegający na chodniku, by zauważyć, co się dzieje wokół nich. A może specjalnie ją ignorowali, uznając za nie zaliczającą się do normalnych, co było równoznaczne z przyklejeniem jej do czoła niewidzialnej etykietki głoszącej "nie zbliżać się". Żaden z nich nie wyobrażał sobie bowiem, jak ktoś w pełni władz umysłowych mógł się uśmiechać, mimo że ociekał wodą i zapewne marzł, bo temperatura powietrza wynosiła zaledwie kilka stopni powyżej zera.
Ale kobieta w najmniejszym stopniu nie przejmowała się otaczającymi ją ze wszech stron obojętnością i spojrzeniami spod wysoko uniesionych brwi. Była przyzwyczajona.
Uniosła głowę, by spojrzeć w zachmurzone niebo, a duża kropla deszczu spadła prosto na czubek jej nosa. Zaśmiała się w głos i wytarła nos wierzchem dłoni, po czym obdarzyła przyglądających się jej ludzi, tłoczących się na przystanku za nią, szerokim uśmiechem tak promiennym i ciepłym, że byłby w stanie wymazać z ich świadomości nieprzyjemne wrażenie padającego deszczu i zastąpić je widokiem łąki skąpanej w słońcu, gdyby tylko zechcieli, by tak się stało. Lecz nikt nie odpowiedział tym samym. Było to równoznaczne z decyzją o dalszym moknięciu w chłodzie.
- Dzień dobry - kobieta zaczepiła mijającego ją właśnie mężczyznę w średnim wieku. - Jak się pan miewa?
Detektyw (gdyż właśnie tak nazwała go w myślach z powodu długiego szarego płaszcza nadającego mężczyźnie wyrazu tajemniczości oraz brązowego kapelusza - przypominającego trochę kapelusze detektywów z lat dwudziestych, jakich często widywała w filmach, których akcja rozgrywała się właśnie w tamtym czasie) obdarzył ją jedynie krótkim spojrzeniem, po czym pomaszerował dalej szybkim krokiem do miejsca końca swojej wędrówki, nie zatrzymując się nawet na chwilę i nie zwalniając kroku.
- Mi też było niezmiernie miło pana poznać - zawołała za nim radośnie i pomachała energicznie ręką nad głową, ani na moment nie przestając się uśmiechać.
~*~
Kolejny deszczowy dzień. Kolejny przystanek. I kolejni nieustannie dokądś biegnący ludzie mający nadzieję, że ich ubrania i włosy zamoczą się w jak najmniejszym stopniu. Wszyscy niemal tacy sami. Różniący się jedynie odcieniem szarości.
I ona. W sztruksowym czerwonym płaszczyku do kolan niedbale rozpiętym na dole, odsłaniającym wytarte niebieskie dżinsy ozdobione różnokolorowymi łatami w kształcie kwiatów, chmurek i gwiazdek, i kanarkowo żółtym kapelusiku na głowie, spod którego wystawały zbuntowane kosmyki brązowych włosów. Mokra do granic możliwości, a mimo to zdająca się wprost promieniować szczęściem, jakby stanie w ulewie sprawiało jej największą przyjemność.
Po drugiej stronie ulicy przyglądający się temu niezwykłemu zjawisku on - po prostu zaintrygowany.